Στο ελληνικό χιπ-χοπ οι περισσότεροι παλιοί αρχίζουν και το χάνουν, δε βγάζουν πια την ίδια μουσική που βγάζανε. Πόσα ακόμα πράγματα να πούνε; Τα ‘χουνε πει όλα και μετά από ένα σημείο επαναλαμβάνονται. Τώρα είναι η ώρα ν’ ανέβει η νέα γενιά.

Η ραπ μάς βοηθάει να εκτονωθούμε. Ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να μιλήσει. Και όταν δεν έχεις κάποιον να μιλήσεις, τα βγάζεις μέσα από τη μουσική. Ακόμα κι αν ο άλλος δεν καταλάβει ακριβώς, εσύ θα ‘χεις μιλήσει.

Τώρα με την κρίση, αναγκαζόμαστε και οι δύο να δουλεύουμε κι ας είμαστε ακόμα μαθητές. Ευτυχώς έχουμε ένα πιάτο φαΐ στο σπίτι, αλλά πρέπει να βοηθήσουμε κι εμείς την οικογένειά μας.

Δε γουστάρουμε την κοροϊδία. Στο σχολείο μας μπήκαμε στο 15μελές και ζητήσαμε να μας φτιάξουν τις αίθουσες. Δε χωράμε, καθόμαστε τρία παιδιά σ’ ένα θρανίο! Κάναμε καταλήψεις, πήγαμε στο Δημαρχείο, πήγαμε στο Υπουργείο. Μας είπαν ότι θα το φροντίσουν και θα μας πάρουν τηλέφωνο. Ακόμα περιμένουμε…

Νίκος:  Εγώ έβγαλα τον πρώτο μου δίσκο μέσα στις Πανελλήνιες. Οι γονείς μου με είχαν στην μπούκα, ότι “δεν επικεντρώνεσαι στους στόχους σου” κλπ. Αλλά εγώ ήθελα, πριν τελειώσω το σχολείο, να αφήσω το στίγμα μου. Και τα κατάφερα και με τον δίσκο και με το διάβασμα. Πέρασα εκεί που ήθελα.

Αργύρης:  Εγώ έμεινα δυο χρονιές στο ΕΠΑΛ από απουσίες, γιατί κυνηγούσα τη μουσική και αυτό θέλει θυσίες. Ας πούμε, πήγαινα για live μες στη βδομάδα σε μακρινές περιοχές και μετά το live δεν προλάβαινα το λεωφορείο να γυρίσω σπίτι και έμενα έξω. Όπότε άκυρο το σχολείο το πρωί!

Η καλύτερη στιγμή στο Schoolwave ήταν όταν σκάσαμε στο sound chek και τσεκάραμε τον ήχο. Πραγματικά δε θέλαμε να κατέβουμε απ’ τη σκηνή! Η χειρότερη ήταν όταν μαζέψαμε και τα τελευταία πράγματά μας απ’ το καμαρίνι τη μέρα του live.