Γιώργος: Στο νηπιαγωγείο έπαιζα σ’ ένα θεατρικό και είχα πει στη μάνα μου πριν ανέβω: «Μη μου φωνάξεις τίποτα όταν τελειώσει η παράσταση, θα γίνω ρεζίλι». Με το που τελειώνει η παράσταση και σταματάει το χειροκρότημα, ακούγεται η μάνα μου να φωνάζει: «Μπράβο Τζωρτζούλη!». Πολύ δυνατά! Από τότε μου ‘χει μείνει αυτό και δε θέλω να έρχονται οι γονείς μου στα live.

Το πρώτο μας live σε μαγαζί μάς το έκλεισε ένας από το στούντιο που κάναμε πρόβα. «Σας έχω live στο Μενίδι σ’ ένα γαμάτο μαγαζί» μας λέει. Πάμε, λοιπόν, με το λεωφορείο, φτάνουμε μετά από δύο ώρες κάπου στην ερημιά και αρχίζουμε να περπατάμε για μισή ώρα να βρούμε το μαγαζί. Στο δρόμο είχε ένα σωρό ψόφια ζώα. Και πάμε και βλέπουμε μια τεράστια ψησταριά που είχε από πάνω ένα δωμάτιο που έλεγε «live Προγένεσις». Παίξαμε τελικά εκεί δύο φορές μπροστά σε 5-10 άτομα -δεν είχαμε πού αλλού να πάμε!

Περάσαμε στο Schoolwave με την τρίτη προσπάθεια. Κάθε φορά που έβγαιναν τα αποτελέσματα, εκνευριζόμασταν. Μετά από καιρό ξανακούσαμε το demo που είχαμε στείλει και είπαμε «ευτυχώς που δε μας πήρανε» (γέλια).