Μια μπάντα του είδους μας θέλει και καλή φυσική κατάσταση. Αλλιώς θα τα φτύσεις πάνω στη σκηνή. Εντάξει, μια μπυρίτσα πριν το live δε βλάπτει. Ίσα-ίσα σε ζεσταίνει.

Δυο-τρεις φορές τον μήνα μόλις τελειώσει η μουσική πρόβα, κάνουμε πρόβα σκηνικής παρουσίας. Ένα είδος χορογραφίας. Θέλουμε να το πάμε σε νοοτροπία εξωτερικού. Δεν κοιτάμε τον ντράμερ, κοιτάμε όλοι τον τοίχο σαν να έχουμε απέναντί μας κοινό. Υπάρχει τυφλή επικοινωνία.

Αν δεν υπήρχε η μπάντα, δυο-τρεις από μας θα τα είχανε παίξει.
Αλέξανδρος: Εγώ μεγάλωσα στην Κάρυστο. Μέχρι τα 18 ένιωθα νεκρός. Ήρθα στην Αθήνα και επιτέλους ζω. Νιώθω σαν ζόμπι που ζωντάνεψε.
Μπάμπης: Εγώ κλεινόμουν στο δωμάτιό μου και έκανα screams. Μετά το έκανα και στην τουαλέτα που έχει ηχώ. Μετά βγήκα και στο μπαλκόνι. Τώρα το κάνω στη σκηνή!
Νίκος: Εγώ ήμουνα από μικρός υπερκινητικός. Αυτό που με σημάδεψε και μ’ έκανε να θέλω να βγάλω άγρια μουσική ήταν ότι χώρισαν οι γονείς μου όταν ήμουν Τετάρτη Δημοτικού και ο πατέρας μου απομακρύνθηκε πάρα πολύ. Τότε δεν το καταλάβαινα, αλλά τώρα όταν είμαι πάνω στη σκηνή και τραγουδάω κάποιο στίχο μου που είναι πάνω σ’ αυτό, το κάνω με ψυχή.

Είμαι στις Πανελλήνιες, γράφω μάθημα, έχω 38 πυρετό και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ με τίποτα. Θέλω να ξεράσω πάνω στο γραπτό. Το μόνο θετικό που μπορούσα να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή ήταν «Ωραία, θα τελειώσουν οι Πανελλήνιες και θα παίξουμε Schoolwave!».