Οι αριθμοί λένε (σχεδόν) πάντα την αλήθεια: 15 χρόνια Schoolwave, 2.456 συγκροτήματα που δήλωσαν συμμετοχή, 340 που ανέβηκαν πάνω στη σκηνή, περισσότερα από 100.000 παιδιά που βρέθηκαν από κάτω. Λείπει η σπουδαιότερη μέτρηση: οι σφυγμοί. Τα πιεσόμετρα θα σπάγανε.

Ο Φοίβος Δεληβοριάς, που έχει ζήσει το φεστιβάλ και ως θεατής και ως guest και ως μέλος της κριτικής επιτροπής, έδωσε έναν ποιητικό ορισμό για το Schoolwave: «Μια απόδραση των εφήβων προς τον αληθινό εαυτό τους». Υπονοεί βεβαίως ότι ζουν σε μια κοινωνία ενηλίκων που τους φυλακίζει σε σπίτια, σχολεία, φροντιστήρια και τους στερεί - στο όνομα της αγάπης! - ό,τι πολυτιμότερο έχουν: τον ελεύθερο χρόνο τους.

Το πιο σημαντικό που πέτυχε το Schoolwave σε αυτά τα 15 χρόνια ήταν να δώσει πίσω στους εφήβους τον ελεύθερο χρόνο τους -  έστω για τρεις μέρες. Γι’ αυτό εκστασιάζονται, γι’ αυτό χάνουν τα λόγια τους, γι’ αυτό ουρλιάζουν και χτυπιούνται πάνω ή κάτω από τη σκηνή, γι’ αυτό και όταν τους ρωτάς τι νιώθουν, ξεχνάνε τις περίτεχνες εκφράσεις που γράφουν στις εκθέσεις των Πανελληνίων και καταφεύγουν στην απλή, δισύλλαβη λέξη που πολύ καλά γνωρίζουν: «κάβλα!».

Τα ντοκυμαντέρ του Schoolwave σφύζουν από αυτή την καταπιεσμένη ενέργεια που ξαφνικά ελευθερώθηκε. Δεν νομίζω να υπάρχει στην Ελλάδα πιο αυθεντική καταγραφή του τρόπου σκέψης και έκφρασης των σημερινών εφήβων, των παιδιών δηλαδή που είδαν τη χώρα τους, ή πιο σωστά την χώρα των γονιών τους, να γκρεμίζεται ηθικά, αισθητικά και οικονομικά. «Αν μπορούσες, θα έφευγες από την Ελλάδα;» τους ρωτάμε στο περσινό ντοκυμαντέρ. «Τρέχοντας!» απαντάνε οι μισοί. «Όχι» απαντάνε οι άλλοι μισοί. «Αν φύγουμε όλοι, ποιος θα μείνει να χτίσει το μέλλον;».

Είμαι σίγουρος ότι αρκετά από αυτά τα παιδιά που δεν έφυγαν, θα έρθουν και στο φετινό Schoolwave. Μακάρι ανάμεσά τους να είναι και εκείνος ο 16χρονος που, όταν τον είδαμε στο ντοκυμαντέρ, πήραμε δύναμη για άλλα 15 Schoolwave. «Τι έγινε εδώ, ρε τρελέ;», τον ρωτάει ο ρεπόρτερ, καθώς τον βλέπει με το πόδι στο γύψο. «Ρε φίλε χτύπησα, αλλά δεν γινόταν να το χάσω. Πήρα προαστιακό, μετρό, λεωφορείο, ανέβηκα με πατερίτσες την ανηφόρα και ήρθα. Το περίμενα έναν χρόνο, δεν θα το ‘χανα με τίποτα!».

Χρήστος Ιωαννίδης