Ένα από τα παιδιά που ήρθαν πέρυσι στο Schoolwave χρησιμοποίησε αυτές τις λέξεις για να το περιγράψει: “A safe place για πανκιά”. Ήταν και το ίδιο πανκιό. Μαλλί μοϊκάνα, ξυρισμένοι κρόταφοι, τατουάζ, κρίκοι, αλυσίδες... Και πίσω απ’ όλα αυτά ένα πλατύ χαμόγελο. Μια διάθεση να περάσει καλά κόντρα σε όλα τα ζόρια που τραβάει στον έξω κόσμο.

Για εμάς τους διοργανωτές του Schoolwave, αυτά τα παιδιά είναι η απόλυτη δικαίωση για αυτό που κάνουμε εδώ και 17 χρόνια. Δεν το ξέραμε ίσως όταν ξεκινούσαμε, αλλά αυτό θέλαμε τελικά να δημιουργήσουμε: Ένα καταφύγιο για ζορισμένα παιδιά. Και είδαμε σιγά - σιγά να έρχονται στο φεστιβάλ και να το πλουτίζουν με τις αντιθέσεις τους χιλιάδες τέτοια παιδιά. Η μουσική ήταν μόνο η αφορμή.

Τελευταία έκαναν αισθητή την παρουσία τους και παιδιά ενός απροσδιόριστου φύλου. Παιδιά - φαντάσματα “που θέλαν αγόρια και θέλαν κορίτσια που δεν είναι αγόρια και ούτε κορίτσια”, όπως τραγουδούσε έξοχα ο Pan Pan, ένας από τους guest του περσινού φεστιβάλ. Παιδιά που σε μια μικροκοινωνία, όπως αυτή που εκπροσωπούν τα φασιστοειδή που μπήκαν πρόσφατα στη Βουλή, θα τα πετούσαν στον Καιάδα ή θα τα στέλνανε για μετάνοια στο Άγιον Όρος. Παιδιά που θα ήταν όμως υπερήφανα μέλη της κοινωνίας που οραματιζόταν ο Μάνος Χατζιδάκις. Μιας κοινωνίας που «ο άνδρας θα είναι και άνδρας και γυναίκα και η γυναίκα θα είναι και γυναίκα και άνδρας. Δεν θα υπάρχουν φύλα» «Ούτε οπτικά;» ρωτάει σαστισμένη η δημοσιογράφος.» «Όχι, τίποτα» απαντά ο Χατζιδάκις. «Τίποτα; Δηλαδή πώς θα είναι οι άνθρωποι;» «Θα είναι άνθρωποι.»

Μέχρι να έρθει αυτή η κοινωνία, ελπίζω το Schoolwave να συνεχίσει
να είναι ένα safe place για τα παιδιά της.

Χρήστος Ιωαννίδης