Έχουν περάσει 17 χρόνια από το μακρινό 2005, όταν έγινε το πρώτο Schoolwave στην Τεχνόπολη. Ο Νίκος Τσώλης ήταν τότε 10 χρονών, τον είχε φέρει η θεία του στο φεστιβάλ. Μετά κόλλησε. Ήρθε - χωρίς την θεία του - και στα 15 Schoolwave που ακολούθησαν.
Το 2011 και το 2012 ανέβηκε πάνω στη σκηνή. Το συγκρότημά του λεγόταν Uncensored – όνομα και πράγμα! Ένα από τα τραγούδια που έπαιξαν ήταν το «Κακλαmoney», ένα οργισμένο τραγούδι για έναν δήμαρχο που ξερίζωσε 46 δέντρα για να κάνει ένα υπόγειο πάρκινγκ που δεν έγινε ποτέ: «Money, money, money / Φάε δήμαρχε αλάνι / Άν θέλεις κι άλλα λεφτά / Πιάσε δεύτερη δουλειά / Μη μου γαμάς την γειτονιά». Στη συνέντευξη που δίνουν τα συγκροτήματα κάθε χρονιάς για το έντυπο αφιέρωμα του φεστιβάλ, ο Νίκος μιλούσε με όλη την ειλικρίνεια, το χιούμορ και το θράσος των δεκαέξι χρόνων του :
«Το καλύτερο πράγμα που μπορεί να μας συμβεί στο Schoolwave είναι... γκόμενες! Κάτι να παίξει ρε παιδί μου... τόσο καιρό μόνοι!»
«Δεν αντέχουμε να ακούμε Μουζουράκηδες, Μαραβέγιες και λοιπούς. Είναι εύκολοι, αλλά το παίζουν και καλά ψαγμένοι».
«Όταν βγαίνουμε έξω, πάμε συνήθως Ψυρρή ή Εξάρχεια για κανέναν ναργιλέ. Χαλαρά πράγματα!... Μπάφους όχι, δεν κάνουμε. Εγώ είχα μια απαίσια εμπειρία, αυτό που λέμε bad trip, και μετά απ’ αυτό δεν ξαναέκανα. Ήμουν μ’ έναν φίλο μου και κάναμε και οι δύο για πρώτη φορά, έτσι από περιέργεια, και μετά κατάλαβα ότι έκανα μαλακία. Ήταν σαν να ήμουν σε όνειρο, δεν είχα απόλυτη επαφή με το περιβάλλον. Και ήταν από τις πιο τρομακτικές εμπειρίες της ζωής μου, γιατί με πήρε από κάτω. Άρχισα να φοβάμαι, στέγνωσε η ανάσα μου, ψάχναμε για νερό 2 η ώρα τη νύχτα…».
Το 2013 ο Νίκος ανέβηκε στην σκηνή του Schoolwave με άλλη μπάντα, τους Άλφα, για να παίξει την καινούργια του ανακάλυψη: Ρεμπέτικα! Ήταν η πρώτη φορά που μαθητικό συγκρότημα θα έπαιζε μπουζούκι και μπαγλαμαδάκι σε ένα φεστιβάλ που κατά 80% ήταν ροκ, πανκ και μέταλ. Ακούστε τον στο Youtube με τι προσήλωση τραγουδάει την «Άτακτη» του Βαμβακάρη και θα καταλάβετε γιατί το κοινό ενθουσιάστηκε και από εκεί που έκανε headbanging και pit, το γύρισε ξαφνικά σε ζεϊμπεκιές. Από την επόμενη χρονιά αυξήθηκαν κατακόρυφα οι συμμετοχές από μπάντες που έπαιζαν παραδοσιακά και λαϊκά.
Τελειώνοντας την Γ’ Λυκείου, ο Νίκος βρήκε ένα νέο ρόλο για να μείνει κοντά στο Schoolwave: Ρεπόρτερ! Έχοντας δίπλα του έναν κάμεραμαν να τον ακολουθεί τρέχοντας, έπαιρνε συνεντεύξεις από συγκροτήματα και θεατές του φεστιβάλ. Δεν νομίζω να υπάρχει επαγγελματίας ρεπόρτερ που θα έκανε την συγκεκριμένη δουλειά καλύτερα από τον Νίκο. Είχε ευαισθησία, είχε τρέλα, ήξερε πότε να μιλάει, πότε να προκαλεί, πότε να σωπαίνει. Τα παιδιά που προσέγγιζε ένιωθαν σε χρόνο dt ότι είχαν απέναντί τους έναν δικό τους άνθρωπο και μιλούσαν ελεύθερα. Μια κορυφαία στιγμή του ήταν όταν άκουγε έναν μεταλά, τον Χρήστο από τους Crisis Call , να του περιγράφει το πώς ένιωσε μια μέρα πριν πάνω στη σκηνή του Schoolwave. Τον άκουγε για 5 λεπτά χωρίς να λέει λέξη. Την κάθε ανεπαίσθητη κίνηση ή γκριμάτσα του Χρήστου ακολουθούσε αυτόματα μια αντίστοιχη του Νίκου. ‘Hταν τέτοια η σύνδεση ομιλητή και ακροατή που στο τέλος τα δύο παιδιά αγκαλιάστηκαν.
Σήμερα ο Νίκος είναι 27 χρονών. Ζει μόνος του, έχει τελειώσει Μηχανικός Φυσικών Εφαρμογών, παραμένει μουσικός (o “Tsolimon”), στιχουργός, performer, μέχρι και comic artist. Φέτος ζήτησε να δοκιμάσει έναν νέο ρόλο στο φεστιβάλ: μοντέρ στα backstage ντοκιμαντέρ. Φυσικά είπαμε ναι. Πώς να πεις όχι σε ένα παιδί που μεταλλασσόμενο έμεινε πάντα ο εαυτός του και εκπροσωπεί με τον καλύτερο τρόπο τις αξίες που θελήσαμε να έχουμε ως φεστιβάλ;
Χρήστος Ιωαννίδης
Υ.Γ. Δεν ξέρω πόσα παιδιά θα μεγαλώσουν ακόμα με το Schoolwave. Ξέρω ότι οι πιθανότητες αυξάνονται κάθε φορά που συναντάμε ανθρώπους καθαρούς και πρόθυμους να το στηρίξουν, όπως φέτος την Αντιδήμαρχο Πολιτισμού, Σταυρούλα Συράκου και τον ίδιο τον Δήμαρχο Κερατσινίου-Δραπετσώνας, Χρήστο Βρεττάκο.